El mundo
O alumno A era"un
neno por baixo dos estándares comúns da intelixencia", segundo o seu
profesor. E un vago, en palabras do seu pai: "O meu fillo non pensa noutra
cousa que na caza e nos cans".
O alumno B era
lento ao contestar, taciturno e bastante malo en letras, xeografía, debuxo,
francés, que sei eu... Até o punto de que foi rexeitado na escola politécnica
aos 16 anos. O mestre dixo del: "Este mozo non chegará nunca a ningún
sitio".
Das oito materias que tiña o alumno
C, suspendeu cinco. Así que aos 14 tivo que cambiar de colexio. E repetir
curso. Os seus pais tíñano claro: "Terá que aprender un oficio porque
estudar non é o seu".
O alumno D obtivo
unha cualificación moi deficiente, aí é nada: dous sobre 50. "A miúdo
atópase perdido, porque non escoita", escribía o seu profesor sobre el.
"Insiste en facer as cousas á súa maneira. Chegoume a noticia de que quere
ser científico. Nas circunstancias actuais, paréceme algo ridículo. Sería unha
pura perda de tempo non só para el, senón tamén para os que deberán
ensinarlle".
Mentres os seus compañeiros
atendían á clase, o alumno E pensaba nas musarañas. Un día facía un garabato no
seu caderno. Outro día debuxaba unhas pombas. Outro día pintaba un torito.
Todos lembran unha característica daquel neno pequcho: custoulle máis que a
ningún aprender o abecedario.
O alumno A era Charles
Darwin.
O B era un tal Albert
Einstein.
Detrás do exemplo C, está o
psiquiatra español Luís Vermellas Marcos.
O estudante D é John
Gurdon, que gañou o Nobel de Medicina.
E o caso E é o de Picasso.
Así que desdramatice, relaxe un
pouco o xesto, entre inmediatamente no cuarto do mozo, sáquelle as orellas de
burro, dígalle que ten que porse as pilas, pero tamén dígalle que tampouco é
para tanto. Que vai ser o que lle dea a gana. Que unha cualificación
non condena para sempre. Que en toda etiqueta sempre aparece un prezo. E
que el non o ten.
(...)
Máis aló do malo que diga un
boletín, máis aló da tatuaxe que nos deixa, a certas idades todo está por
escribirse: se aprobarás ou non o día en que a tentación de traizoar cáiache no
exame. Se haberá algo sobresaliente en ti cando o azar reclame un valente. Se serás un home ou unha muller notable cando todos calen e se faga o silencio.
Entón teñan coidado co que lles
din por un tres en Matemáticas ou un suspenso en Inglés. Manexen a
infancia como o faría un Tedax. Está comprobado que un rapaz instalado na
convicción da súa nulidade é unha presa segura. Unha mecha acesa.
A semana pasada, sen ir máis
lonxe -nesa cerimonia da confusión que é a entrega de notas-, escoitei a un
neno de 10 anos dicirlle a outro que el "era un paquete" despois de
ver as súas cualificacións. Sen pena. Con deportividade. Como o que se sabe
irremediablemente louro. Ou bípedo. Ou alérxico. Aos 10 anos.
"Un paquete", dixo.
Máis ou menos como aquel neno que se chamaba Daniel Pennacchioni,
que era un «zoquete» incorrixible -conta de si mesmo- e ao que os seus pais
acabaron enviando a un internado.
Un Daniel Pennacchioni que se
fixo maior, acabou sendo profesor e hoxe é un reputado ensaísta chamado Daniel
Pennac.
Así que desdramatice, relaxe un
pouco o xesto, entre inmediatamente no cuarto do mozo. Pennac: "Os pais, a
televisión, os libros poden ser idiotas, pero os rapaces non o son".